Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Κρίμα το παιδί...

Νομίζω δεν υπάρχει οπαδός του Ολυμπιακού που να μη ζήλεψε τη μεταγραφή Cissé.

Θες για λόγους ουσίας, θες για λόγους εμφάνισης, ο Djibril Cissé έπρεπε να έχει έρθει στον Ολυμπιακό. Θα είχε τις προϋποθέσεις να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας, ο αγαπημένος του Προέδρου, ο αγαπημένος του τύπου, να γίνει κάτι σαν νέος Giovanni, τηρουμένων των αναλογιών. Όχι ότι θα ήταν εύκολο, ίσα-ίσα, αλλά αν έβαζε τα σωστά γκολ στα σωστά ματς με το σωστό τρόπο, δεν θα απείχε πολύ.

Κι όμως, η μοίρα του επεφύλαξε να πάει στο βάζελο. Φυσικά ο ίδιος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα το τεράστιο λάθος του, αλλά, ακόμα κι αν είναι τελείως χαζός, το Φεβρουάριο, που ο Ολυμπιακός θα είναι πάλι 10-11 βαθμούς μπροστά, ή το πολύ το Μάιο που θα βλέπει τα πυροτεχνήματα να σκάνε πάνω από το Καραϊσκάκη, θα καταλάβει ότι έπρεπε να το είχε ψάξει λίγο καλύτερα το θέμα. Εντάξει, τα φέρνει έτσι η ζωή και οι τραυματισμοί που, παρά την κλάση σου, παίζεις στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά μην το ξεφτιλίσεις τελείως, μην κάνεις τη χειρότερη επιλογή.

Όπως δείχνουν πάντως τα πράγματα, ο Ολυμπιακός ως ομάδα δεν έχει ούτε να ζηλέψει ούτε να φοβηθεί τίποτα. Κι εγώ προσωπικά από τη στιγμή που είδα το Matt να παίζει με διάσειση στα τελευταία λεπτά του τελικού κυπέλλου με την ΑΕΚ και να βάζει το κρισιμότερο γκολ του αγώνα με κεφαλιά στο 90, είμαι σίγουρος ότι το γενικό mentalité θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που πρέπει. Εννοείται βέβαια ότι θα έρθουν στραβά αποτελέσματα, εννοείται ότι και φέτος η γκρίνια θα είναι καθημερινή, αλλά, εκτός εξαιρετικού απροόπτου να βγάλει τη χρονιά ο Τιμούρ, ο Ολυμπιακός θα κάνει περίπατο.

Οι του Παναθηναϊκού από τη μεριά τους έχουν ήδη ξεκινήσει τις δηλώσεις και τους λεονταρισμούς στο πλαίσιο της γνωστής χαζοχαρούμενης διάθεσης που τους πιάνει κάθε καλοκαίρι και ελπίζουν ότι θα δουν τον καημένο τον Djibril να βάζει 3 γκολ στο Θρύλο και να τρέχει προς την κερκίδα φιλώντας τη φανέλα. Και καλά κάνουν, βέβαια, αυτό έλειπε να αρχίσουν να κλαίγονται από τώρα, κάθε πράγμα στον καιρό του. Και το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει πλέον ένας νέος αέρας στους πράσινους, “γυρίσαμε σελίδα και αλλάξαμε νοοτροπία”, “δεν είμαστε αυτοί που ξέρατε”, “η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται”, “η επιστροφή των Τζεντάι”, “ο Ιντιάνα Τζόουνς και η Χαμένη Κιβωτός”, “το Κατσαριδάκι στο Μεξικό” και τέτοια.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Φέτος, θα το δει κι ο Djibril.

1 σχόλιο:

  1. Το 2004, έγιναν βουλευτικές εκλογές. 7 Μαρτίου 2004. Η αγαπητή παράταξη του κ. Κώστα Καραμανλή, με λάβαρο την σεμνότητα, την ταπεινότητα και την αποφυγή αλαζωνικών συμπεριφορών, καθάρισε το ματσάκι από τα αποδυτήρια. Το 2008, και ενώ όλοι περίμεναν να ανατραπεί το σκηνικό, είχαμε πάλι τα ίδια. Το αντίπαλος δέος σε μεγάλη κρίση. Εσωτερικές εκλογές και κρίσεις για ανάδειξη νέου προέδρου...

    Που κολλάει ο Ματ με τον μπούλη?
    Που κολλάει η νίκη της Νέας Δυναστείας με τα πρωταθλήματα του ακατανόμαστου?
    Που κολλάει η κρίση του ΠαΣοΚ με την κρίση της Πανάθας?
    Κάνε τον παραλληλισμό.
    Όπου συναπτά πρωταθλήματα, συνεχόμενες κυβερνήσεις.
    Όπου ηγεσία του Κώστα, ηγεσία του Μάτ.
    Όπου κρίση προεδρίας του ΠαΣοΚ, κρίση προεδρίας του Βάζελου.

    Όσο πιστεύεις ότι θα ξαναβγεί αυτή η κυβέρνηση, τόσο δικαιούσε να πιστεύεις ότι θα ξαναδείς πρωτάθλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή