Αχ, βαχ

Έχοντας φτάσει από τα ελληνοπρεπή ηλεκτρόνια και πρωτόνια στο all-american μποζόνιο του Χιγκς, ανακαλύψαμε με μεγάλη μας χαρά την πιθανότητα του νετραλίνου και κάπως ήρθε η γλώσσα στα μέρη μας, με εμφανή πάντως τον κοσμοπολίτικο αέρα του ταξιδιού της. Κι ωραίος αυτός ο πρώτος πληθυντικός, "ανακαλύψαμε", λες και είναι και τα δικά μας τα μυαλά συνδεδεμένα, σαν συστοιχίες μπαταριών, από τις οποίες αντλούν ενέργεια οι τυχεροί φυσικοί και αστρονόμοι, που καθόλου δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι στη δουλειά τους, καθόλου, είμαι σίγουρος, δεν την κάνουν επειδή πληρώνονται και που τους είναι αδιάφορη η έννοια της ρουτίνας και της υπερωρίας.

Τυχεροί άνθρωποι, ερωτευμένοι.

Ο έρωτας είναι το κλειδί, λοιπόν. Να κάτι που κανένας έφηβος δεν μαθαίνει, σε κανένα σχολείο της Ελλάδας, μπορεί και σε κανένα του κόσμου. Κρίμα, είναι τόσο απλό.

Έμπνευση για τούτα ήταν θαρρώ αυτό το εξαιρετικά καλογραμμένο αφιέρωμα στην τέχνη του έρωτα στην αρχαιότητα, που επιμελήθηκε ο Διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Ν. Σταμπολίδης. Μια και δεν πρόκειται περί επιστημονικής μονογραφίας, συνδυάζει νομίζω ιδανικά το βάθος γνώσεων που επιθυμεί να έχει στο αντικείμενο ο αναγνώστης με πετυχημένη εικονογράφηση και λόγο που κυλάει με τη σωστή ταχύτητα και τις σωστές στροφές.

Μοναδική παραφωνία η προειδοποίηση της σελίδας 2: "Στο αφιέρωμα απεικονίζονται ορισμένες σκηνές έντονα ερωτικού περιεχομένου". Κάπως σαν μποζόνιο του Χιγκς ακούστηκε αυτό. Όπως λέει κι ο Μπακιρτζής, ένα φιλάκι δεν είναι δράμα, μην το παιδεύεις με τόσες ιδέες...