Ακριβοί στα πίτουρα

Εδώ και ένα χρόνο περίπου έχουν γίνει έγγραφα ερωτήματα προς την Αρχή Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα από διάφορα Υπουργεία, σχετικά με την υποχρέωση των Νοσοκομείων να χορηγούν ιατρικά στοιχεία και φακέλους ασθενών σε δημόσιους λειτουργούς που διενεργούν Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις για περιστατικά τραυματισμών υπαλλήλων του Δημοσίου. Οι ΕΔΕ αυτές είναι απαραίτητες προκειμένου όχι μόνο να διερευνηθούν τα αίτια των τραυματισμών, αλλά και για να προσδιοριστούν οι συνθήκες τους και η νομική τους σχέση με την εργασία των παθόντων, ώστε στη συνέχεια να καθοριστούν αναλόγως τα οικονομικά και συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Ευνόητο είναι δε ότι οι εν λόγω ΕΔΕ πρέπει να ολοκληρώνονται το ταχύτερο δυνατό και να είναι πλήρεις και νομικά άρτιες.

Το ζήτημα που έχει προκύψει είναι ότι γιατροί και αρμόδιοι υπάλληλοι της διοίκησης των Νοσοκομείων συχνά αρνούνται να χορηγούν στοιχεία, επικαλούμενα τη διαφύλαξη του απορρήτου των ιατρικών φακέλων των ασθενών. Η παντελής αυτή ασχετοσύνη με τα νομικά αλλά και έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας που χαρακτηρίζει τέτοιου είδους νοοτροπίες φαίνεται και από το γεγονός ότι η ανωτέρω συμπεριφορά δεν αποτελεί πάγια τακτική τους, αλλά αποφασίζεται κατά περίπτωση και κρίση. Συρόμενα πίσω από την άρνηση αυτή των Νοσοκομείων -ήτοι αντί να αναλάβουν δυναμικά και άμεσα νομικά μέτρα κατά των υπευθύνων- τα Υπουργεία που αντιμετωπίζουν συχνά τέτοια περιστατικά αποφάσισαν να καλυφθούν πίσω από αίτηση έκδοσης γνωμοδότησης προς την Αρχή, η οποία καλείται να κρίνει το αυτονόητο: Αν το απόρρητο του ιατρικού φακέλου των ασθενών υπερισχύει του βιοπορισμού τους.

Αποκλειστικά υπεύθυνη για τον παραλογισμό που επικρατεί με την προστασία των προσωπικών δεδομένων είναι η ίδια η Αρχή που υποτίθεται ότι τα προστατεύει. Δεν είναι, φυσικά, μόνο το γεγονός ότι η παραπάνω αίτηση έχει υποβληθεί το 2008 και ότι η απάντηση δεν αναμένεται να δοθεί εντός του 2010, καθώς έχει συσταθεί ολόκληρη ομάδα εργασίας επί του θέματος (αντί να το αναλάβει ένας ελεγκτής και να απαντήσει αυθημερόν και συνοπτικά). Η καθυστέρηση αυτή είναι λεπτομέρεια μπροστά στις κατευθύνσεις που κλήθηκε να δώσει η Αρχή σε σημαντικές και ευρέως δημοσίου ενδιαφέροντος υποθέσεις, καταφέρνοντας να υπονομεύσει το δημόσιο κύρος της και κατά συνέπεια την κοινωνική της αποδοχή. Δεν πρέπει, λέει η Αρχή, να λειτουργούν κάμερες στους δρόμους, πέραν αυτών της διαχείρισης κυκλοφορίας, ώστε να μην εμπεδώνεται στη συνείδηση του πολίτη η ιδέα της παρακολούθησής του. Αναρωτιέμαι, επομένως, αν απέχει από την πραγματικότητα το σενάριο να τραυματιστεί κάποιος αστυνομικός από τη "σέχτα" και τους "πυρήνες της φωτιάς", η αντιτρομοκρατική να μην μπορεί να αξιοποιήσει υλικό από κάμερες για να βρει τους ενόχους και ο τραυματίας να μην μπορεί να βοηθηθεί οικονομικά από το κράτος λόγω του απορρήτου του ιατρικού του φακέλου.

Στο ίδιο πνεύμα με την παρανομικολογία που επικρατεί σχετικά με τα προσωπικά δεδομένα, ο απόφοιτος του Harvard και ΜΙΤ και Υπουργός Πολιτισμού Π. Γερουλάνος, όταν δημοσιεύτηκαν οι οικονομικές απολαβές προσωπικού της ΕΡΤ, έσπευσε να καταγγείλει την δήθεν παράβαση του νόμου περί προσωπικών δεδομένων, φανερώνοντας την άνεση που έχει προσδώσει στον "πάσα ένα" με τις παράλογες αποφάσεις της η Αρχή Προστασίας Δεδομένων να ερμηνεύει και να εφαρμόζει το νόμο κατά βούληση και, πάντως, με τη γνωστή αλαζονεία και αμετροέπεια των ημιμαθών. Να υποθέσω ότι ο Π. Γερουλάνος ετοιμάζεται να καταγγείλει και τη Βουλή που έδωσε στη δημοσιότητα τους Νόμους με τους οποίους καθορίζονται με ακρίβεια λεπτού του Ευρώ οι μισθοί και τα επιδόματα εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων του δημοσίου τομέα της χώρας.

Προφανώς, δηλαδή, η άποψη των ιθυνόντων της Αρχής είναι ότι τα προσωπικά δεδομένα είναι το υπέρτατο κοινωνικό αγαθό, ασύγκριτα πολυτιμότερο από αυτά της ζωής, της ασφάλειας και της δημοκρατίας. Έχουν την εντύπωση ότι η εμπιστοσύνη στο κράτος, δηλαδή στην κοινωνία, δεν χτίζεται με τη διαμόρφωση ενός νομικά διαυγούς περιβάλλοντος, που δεν συναλλάσσεται με φοβικές θεωρίες συνωμοσίας και ιδεοληψίες, που αποβάλλει συμπλεγματικές και δημαγωγικές απόψεις, αλλά με ένα ιδιότυπο μοντέλο φιλελεύθερης αγοράς των θεσμών, όπου ο καθένας από αυτούς θα υποστηρίζει αποκλειστικά την ύπαρξή του κι όποιος αντέξει. Κι ας πάει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η κοινή λογική και τα λοιπά κοινά παλιάμπελα.

Γερά

Με επιστολή του Προέδρου της Jean Pierre Boyer προς τον Αδαμάντιο Κοραή το μακρινό 1822, η Αϊτή ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος, στέλνοντας, μαζί με ευχές για νίκη της επανάστασης, και 25 τόνους καφέ, προκειμένου να πουληθούν στο Παρίσι και το αντίτιμο να διατεθεί στην ενίσχυση του αγώνα των Ελλήνων.

188 χρόνια μετά ήρθε η σειρά της Ελλάδας να βοηθήσει την πάμφτωχη Αϊτή να συνέλθει από το σεισμό στο Port-au-Prince και να δείξει, αν μη τι άλλο, ότι ξέρει τι εστί δημόσιο χρέος.

Αχ, βαχ

Έχοντας φτάσει από τα ελληνοπρεπή ηλεκτρόνια και πρωτόνια στο all-american μποζόνιο του Χιγκς, ανακαλύψαμε με μεγάλη μας χαρά την πιθανότητα του νετραλίνου και κάπως ήρθε η γλώσσα στα μέρη μας, με εμφανή πάντως τον κοσμοπολίτικο αέρα του ταξιδιού της. Κι ωραίος αυτός ο πρώτος πληθυντικός, "ανακαλύψαμε", λες και είναι και τα δικά μας τα μυαλά συνδεδεμένα, σαν συστοιχίες μπαταριών, από τις οποίες αντλούν ενέργεια οι τυχεροί φυσικοί και αστρονόμοι, που καθόλου δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι στη δουλειά τους, καθόλου, είμαι σίγουρος, δεν την κάνουν επειδή πληρώνονται και που τους είναι αδιάφορη η έννοια της ρουτίνας και της υπερωρίας.

Τυχεροί άνθρωποι, ερωτευμένοι.

Ο έρωτας είναι το κλειδί, λοιπόν. Να κάτι που κανένας έφηβος δεν μαθαίνει, σε κανένα σχολείο της Ελλάδας, μπορεί και σε κανένα του κόσμου. Κρίμα, είναι τόσο απλό.

Έμπνευση για τούτα ήταν θαρρώ αυτό το εξαιρετικά καλογραμμένο αφιέρωμα στην τέχνη του έρωτα στην αρχαιότητα, που επιμελήθηκε ο Διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Ν. Σταμπολίδης. Μια και δεν πρόκειται περί επιστημονικής μονογραφίας, συνδυάζει νομίζω ιδανικά το βάθος γνώσεων που επιθυμεί να έχει στο αντικείμενο ο αναγνώστης με πετυχημένη εικονογράφηση και λόγο που κυλάει με τη σωστή ταχύτητα και τις σωστές στροφές.

Μοναδική παραφωνία η προειδοποίηση της σελίδας 2: "Στο αφιέρωμα απεικονίζονται ορισμένες σκηνές έντονα ερωτικού περιεχομένου". Κάπως σαν μποζόνιο του Χιγκς ακούστηκε αυτό. Όπως λέει κι ο Μπακιρτζής, ένα φιλάκι δεν είναι δράμα, μην το παιδεύεις με τόσες ιδέες...

Να θες ν' αγιάσεις και να μη σ' αφήνουν

Κύπριος Μεγαλοκαρχαρίας: "Θα αγόραζα τη Marfin αν είχα cash".

Στην αποκάλυψη ότι εάν η κυπριακή εταιρεία "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" είχε την οικονομική ευχέρεια αυτό το διάστημα, θα επεδείκνυε ενδιαφέρον για την εξαγορά του πακέτου του 18,8% που κατέχει το Dubai Financial στην Marfin Popular Bank, εξέφρασε σε δηλώσεις του στο InBusinessNews ο Μεγαλοκαρχαρίας.

Σύμφωνα με το Μεγαλοκαρχαρία, τα εισοδήματα της "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" λόγω των μειωμένων κρατήσεων στα ξενοδοχεία που έχει, αλλά και την επιδείνωση που καταγράφεται στο διεθνές χρηματοοικονομικό περιβάλλον, δεν του επιτρέπουν να κάνει κάτι τέτοιο. «Αν είχα cash σήμερα θα αγόραζα αυτό το ποσοστό, αλλά δυστυχώς το ταμείο είναι μείον», επεσήμανε.

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ", ο Μεγαλοκαρχαρίας εξέφρασε την ευχή το ποσοστό που κατέχει το εμιράτο του Dubai να περάσει και πάλι σε κυπριακά χέρια. «Θα μου άρεσε να δω αυτή την εξέλιξη ώστε ο Όμιλος να επανακτήσει τον κυπριακό χαρακτήρα του», υπογράμμισε.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του στο InBusinessNews ο Μεγαλοκαρχαρίας είχε τονίσει ότι ο λόγος που δεν τον ενδιαφέρει η συγχώνευση της Ελληνικής Τράπεζας με την Τράπεζα Κύπρου, είναι γιατί θεωρούν πως η Κύπρος πρέπει να έχει δύο μεγάλες Τράπεζες, αφού, σύμφωνα με τον ίδιο, η Marfin Popular ελέω της μετοχικής της σύνθεσης δεν μπορεί να θεωρηθεί εγχώρια τράπεζα. Άρα, σε περίπτωση που το πακέτο της Marfin περάσει σε κυπριακά χέρια, τότε η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" θα κινήσει τα νήματα για συγχώνευση της Ελληνικής Τράπεζας και της Τράπεζας Κύπρου, στις οποίες κατέχει ποσοστό 25% και 4,5% αντίστοιχα.

Καταλήγοντας, ο Μεγαλοκαρχαρίας εξέφρασε παράπονα για την μερισματική πολιτική των Τραπεζών που είναι μέτοχος η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ". «Θεωρούμε ιδιαίτερα χαμηλά τα μερίσματα που λάβαμε και εκτιμούμε ότι μπορούσαν και έπρεπε να δώσουν το 50% των κερδών τους και όχι το 20% και 30%», τόνισε.

Για περισσότερες πληροφορίες, εδώ.

Βρε κάτι ξέρει ο Πάσσαρης...

Αβάδιστα

Αλήθεια, την ιδέα την είχα εδώ και καιρό, ήμουν σίγουρος ότι θα είχε εμπορική επιτυχία, αλλά δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να την υποστηρίξω με τη βοήθεια της Αγίας Γραφής!

"Έχεις τάξει στον τάδε Άγιο ή στην τάδε Παναγία και βαριέσαι να πας;

Θες να πας αλλά σου χαλάνε το image οι θεούσες;

Είσαι πολυάσχολη θεούσα και θες να οργανώσεις τα τάματά σου καλύτερα και αποδοτικότερα;

Μην ανησυχείτε! Αναλαμβάνουμε το τάμα σας!

Με δίκτυο έμπιστων συνεργατών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρέχουμε ολοκληρωμένες υπηρεσίες εκπλήρωσης ταμάτων, άμεσα, εχέμυθα και οικονομικά.

Ανανεώστε τώρα την εμπιστοσύνη του Κυρίου στο πρόσωπό σας! Αποκτήστε συμμάχους στην επιδίωξη των στόχων σας! Τώρα μπορείτε να τάζετε όπου και όσο συχνά θέλετε!

Ελάτε να βρούμε μαζί το πακέτο που σας ταιριάζει.

Με την εγγύηση της "StoBoiSas ΑΕ" και της Αγίας Γραφής."

Κι όμως, το Λευιτικόν με είχε προλάβει, όπως διάβασα μεταξύ πολλών άλλων σ' αυτή τη διαφωτιστικότατη ανάρτηση, βοήθειά μας.

Ο προϊστάμενος

Τι κάνεις με ένα τύπο που ξεκινάει τη συζήτηση με μια γνώμη Α, ενώ η δικιά σου είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη Β, και όταν του αποδεικνύεις ότι η Β είναι ορθότερη της Α, σου λέει ότι όχι μόνο εξ αρχής η Β ήταν δικιά του, αλλά και ότι η Α ήταν η δικιά σου;;

Η σπατάλη του χρόνου

Συλώ, όπως βεβηλώνω, λεηλατώ.

Η σημερινή, επομένως, έννοια του ασύλου δεν μπορεί παρά να εννοεί την προστασία από τη βεβήλωση και τη λεηλασία.

Άρα, το να απαγορεύει ο νόμος στο κράτος να παρεμποδίζει τη λεηλασία λόγω ασύλου, είναι, αν μη τι άλλο, ανόητο.

Η θέση της σημερινής Υπουργού Παιδείας ότι το νομικό πλαίσιο περί ασύλου είναι επαρκές, μοιάζει να αγνοεί πλήρως ότι οι νόμοι δεν είναι για να τιμούν παραδόσεις ή νεκρούς, δεν είναι για να καμαρώνουμε που τους φτιάξαμε, δεν είναι για να τους θυμόμαστε στα δικαστήρια, δεν είναι καν για να παραβιάζονται (όπως λέει μια ευρέως αποδεκτή χαζομάρα). Είναι για να εφαρμόζονται και να λύνουν προβλήματα. Αν για οποιοδήποτε λόγο είναι ανεφάρμοστοι, τους πετάμε στα σκουπίδια. Έτσι απλά.

Η όποια δε σύνδεση του αγαθού της ασφάλειας με συμπλεγματικές ιδεοληψίες και στερεότυπα δεν μπορεί παρά να αποτελεί, αν όχι λαϊκισμό και πολιτικαντισμό, τουλάχιστον ελαφρόμυαλη αντίληψη της πραγματικότητας και ανευθυνότητα. Η βία του κράτους, όπως και η βία της επανάστασης, δικαιολογείται είτε απορρίπτεται από τις περιστάσεις υπό τις οποίες ασκείται, δεν δικαιώνεται καν εκ του αποτελέσματος.

Στην περίπτωση αυτή, για παράδειγμα, που οι τίγρεις επιτέθηκαν στο θηριοδαμαστή, δεν μας ενδιαφέρει επί της ουσίας αν τον έστειλαν στον άλλο κόσμο ή απλώς στο νοσοκομείο, ούτε αν οι θεατές τρόμαξαν, ούτε αν οι τίγρεις τιμωρήθηκαν. Αξιολογούμε τις περιστάσεις, κρίνουμε και αποφασίζουμε με ποιόν είμαστε ιδεολογικά (όπως και διαμορφώνουμε, επιβεβαιώνουμε ή αλλάζουμε τη γνώμη μας για το αν πρέπει να υπάρχουν παραστάσεις με ζώα στα τσίρκα). Το αν υπάρχει επαρκές νομικό πλαίσιο που να επιτρέπει τέτοιες παραστάσεις, όπως και να απαγορεύει στις τίγρεις να επιτίθενται στους ανθρώπους, λίγο, νομίζω, μας ενδιαφέρει.

Το Δίκτυο

Είναι τόσες πολλές οι ειδήσεις που επιβεβαιώνουν το πολιτισμικό και διανοητικό χάσμα μεταξύ εκκλησίας και κοινωνίας (ενδεικτικά όποιος έχει χρόνο για χάσιμο μπορεί να ρίξει μια ματιά εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ) που πλέον ή πρέπει κανείς να αφιερώσει ένα blog να τους ξεγυμνώνει καθημερινά και να βγάζει το άχτι του ή να μην ασχοληθεί καθόλου. Το πρώτο, αν και ιδιαίτερα εύκολο και με καθημερινή πληθώρα ύλης, αναλίσκεται σε θεματολογία που από ένα σημείο και μετά βαίνει επαναλαμβανόμενη (υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις, όπως το πρόσφατο δημοψήφισμα των Ελβετών για την ανέγερση μιναρέδων, που οφείλω να ομολογήσω ότι μου προκαλεί συναισθήματα ανάμικτα, κάτι σαν το γάμο των ομοφυλοφίλων: Νομικά, στέκει...). Επομένως, καλύτερα να θεωρεί κανείς κάποια πράγματα δεδομένα και να μην ανακυκλώνει τις επιβεβαιώσεις του, γιατί ως γνωστόν το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παππάς.

Σε αντίθεση λοιπόν, με τις θρησκείες, που χρειάζεται να επιστρατεύσουν σελίδες επί σελίδων και τόμους επί τόμων ατελείωτης φλυαρίας για να υποστηρίξουν τις αρλούμπες τους, υπάρχει και μία κατηγορία καλλιτεχνών που πρέπει να πουν ό,τι έχουν να πουν μέσα σε μία εικόνα ή το πολύ τρία καρέ: Οι σκιτσογράφοι. Το γέλιο, εφ' όσον και όταν προκαλείται, είναι αποτέλεσμα και της ευκολίας με την οποία γινόμαστε κοινωνοί της επιτυχίας της προσπάθειας να γίνει το σύνθετο απλό, ή να φωτιστεί μια ιστορία, τις προϋποθέσεις της οποίας ουδέποτε είχαμε φανταστεί. Άλλες φορές μετράει το μήνυμα, άλλες η ίδια η ιδέα της εικόνας, άλλοτε η ιστορία πίσω απ' αυτή κι άλλοτε το σκίτσο καθ' αυτό. Την ελευθερία αυτή επιλογής που έχει ο -καλός- σκιτσογράφος, ώστε να κάνει διαλείμματα από το αστείο με το σοβαρό και από το σοβαρό με το αστείο είναι να τη ζηλεύει κανείς. Φαντάζομαι τέτοιες ελευθερίες είναι κοινά χαρακτηριστικά στις τέχνες, μόνο που ο σκιτσογράφος έχει ακόμα την άνεση της απλότητας της εικόνας, της ελευθεριότητας και της αθυροστομίας, του σχολιασμού της επικαιρότητας, της δυνατότητας απουσίας του κειμένου, της αμεσότητας της εικόνας, της μαζικότητας των αντιτύπων...

Ο Quino μας έχει χαρίσει τη σειρά της Mafalda, η διεθνής απήχηση της οποίας είναι από αυτά τα συναπαντήματα της κοινής αίσθησης χιούμορ των ανθρώπων, των κοινών τους προβλημάτων, των κοινών τους εμπειριών, ακόμη κι αν τους χωρίζουν αποστάσεις, σύνορα, κράτη και πολιτισμοί. Υπάρχει, όμως, κι ένα σκίτσο του Quino, το οποίο είχα απολαύσει τόσο πολύ όταν το είχα πρωτοδεί, που πλέον το έχω πλάσει στη μνήμη μου διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι, ακόμα πιο εύγλωττο και λαμπερό. Ξαναβλέποντάς το, ώστε να το βάλω κι εγώ στις πραγματικές του διαστάσεις, αντιλήφθηκα ότι τελικά με έχει επηρεάσει αρκετά και στον τρόπο που σκέφτομαι, που βλέπω τα πράγματα και τη ζωή εν γένει. Από τη μαζικότητα, λοιπόν, της μετάδοσης του σκίτσου του Quino στο πώς αυτό εκλαμβάνεται και αξιολογείται, σε προσωπικό πια επίπεδο, απ' τον καθένα, το νήμα της διαδρομής ενώνει όχι μόνο τον αποστολέα με τον παραλήπτη του μηνύματος, αλλά και τους παραλήπτες μεταξύ τους, διαμορφώνοντας και εκφράζοντας ανησυχίες μέσω της κοινής αίσθησης του αστείου, του πικρού και του γλυκού.

Αντάρτικα στην ταβέρνα

Σε τηλεοπτικό πάνελ που ακολούθησε την επίθεση των "Ομάδων Προλεταριακής Λαϊκής Αυτοάμυνας" στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, ο γνωστός δικηγόρος Φραγκίσκος Ραγκούσης εξέφρασε την άποψη ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι φυσικοί αυτουργοί της πράξης αλλά τα κίνητρά τους, οι αιτίες που τους ώθησαν να προβούν στην ενέργεια αυτή, όπως οι κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν τέτοιου είδους αντιδράσεις. Ο επίσης γνωστός Βουλευτής Άδωνις Γεωργιάδης του έβαλε τις φωνές, λέγοντάς του ότι με τέτοιου είδους απόψεις δικαιολογεί τους δράστες, συντάσσεται ουσιαστικά μαζί τους, έως και παρακινεί και άλλους σε παρόμοιες επιθέσεις.

Αν και με τον Α. Γεωργιάδη με χωρίζει αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα, του αναγνωρίζω την ικανότητα στα θέματα αυτά να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ήτοι να απλοποιεί τα πράγματα και να εκφράζει αυτό που εκτιμώ πως είναι η κοινή λογική: Η κοινωνία δεν οφείλει να αναγνωρίζει, πόσο μάλλον να αποδίδει, τον τίτλο του επαναστάτη σε κακοποιούς και δη αιμοχαρείς. Ουδεμία δικαιολογία σε δολοφόνους και τραμπούκους, οποιαδήποτε κι αν είναι η κοινωνική τους προέλευση, οποιαδήποτε κι αν είναι τα κίνητρά τους, οποιαδήποτε ανταπόδοση κι αν ισχυρίζονται πως κάνουν. Κρίνω πως ο Φ. Ραγκούσης ώφειλε να καταλάβει ότι στόχος τέτοιων ενεργειών δεν είναι η αστυνομία, αλλά η κοινωνία την οποία κι ο ίδιος υποστηρίζει, αυτή στην οποία ζει και εργάζεται, οι ελευθερίες που απολαμβάνει κι οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Και ειδικά όταν από τις ενέργειες στις οποίες ανώφελα και άτσαλα πασχίζει να προσδώσει ιδεολογική υποστήριξη άνθρωποι έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί, το θέμα δεν είναι πια μόνο πολιτικό, αλλά και τσίπας.

Επίσης, πέραν του αν οι παραπάνω απόψεις του Φ. Ραγκούση είναι κατά βάση υποκριτικές ή αν κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτές του Α. Γεωργιάδη ως ακραίες, γεγονός παραμένει ότι η ευτέλεια, που ζει και βασιλεύει πίσω από τα αναμασήματα της όποιας λαϊκίστικης σαχλαμάρας κυκλοφορεί κατά καιρούς, μεταφέρεται ως τρόπος σκέψης και αντανακλάται στην έκφραση της επόμενης γενιάς ψηφοφόρων, ήτοι των μαθητών των Λυκείων. Σε συνέχεια μιας off-air συζήτησης με τη μάχιμη M+Λ σχετικά με την ελληνική εκπαίδευση και την παιδεία των σημερινών μαθητών, αναρωτιέμαι ξανά πόσο ουσιαστικό είναι το αίτημα "περισσότερα λεφτά για την παιδεία", από τη στιγμή που το κύριο, το βαθύ της πρόβλημα δεν είναι τα laptop και οι αίθουσες, αλλά το είδος και η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Να δεχθώ ότι τα χρήματα είναι π.χ. αυτά που θα φτιάξουν και θα στηρίξουν τα ολοήμερα σχολεία, αλλά πλέον έχουν καταντήσει να γίνονται άλλοθι για την έλλειψη επαγγελματισμού των καθηγητών, για τον εθνοκεντρικό και αναχρονιστικό αχταρμά των εθνικών εορτών, για την αφόρητη ανία των παρελάσεων, για το μικροαστισμό της "Βουλής των Εφήβων", για την ανοχή και την προκλητική απραξία απέναντι στην αδιαφορία και την απειθαρχία. Αυτά που πρέπει ν' αλλάξουν για να συνεισφέρει το σύστημα στην κατάρτιση των μαθητών, στην ουσιαστική τους επιστημονική και κοινωνική μόρφωση, στην προσωπική τους ευτυχία σε τελική ανάλυση, δεν αγοράζονται: Παράγονται.

Διαφορετικά, ο καθένας πορεύεται με τη μοίρα του, τις εμπειρίες του, το μυαλό του, τις παρέες του.

Κάπως έτσι νομίζω ότι γεννήθηκε κι εξαπλώθηκε το "Antifa". Το έβλεπα σε γκράφιτι στους τοίχους, σκέτο, απλά τη λέξη "Antifa", χωρίς να ξέρω τι είναι, αν και συμπέραινα από τα εκάστοτε συμφραζόμενα αναρχο-αριστερίστικες καταβολές. Από το "Ε" της περασμένης Κυριακής, στο οποίο αφιερώνονται αρκετές σελίδες στην περιγραφή και εξιδανίκευση του όρου, έμαθα ότι πρόκειται για ένα Antifaσιστικό κίνημα που γεννήθηκε το 1989 στη Γερμανία κι εξαπλώθηκε και σε πολλές χώρες του κόσμου, με σκοπό την οργάνωση απέναντι στους νεοναζί, τη σύγκρουση μαζί τους και την υποστήριξη των μεταναστών.

Προσωπικά, ανεξαρτήτως της όποιας μετριοπάθειας και συνέπειας αναγνωρίζω ότι οφείλει να επιδεικνύει κανείς σε τέτοιου είδους θεωρητικές τοποθετήσεις, δυσκολεύομαι να μη συμμεριστώ το μειδίαμα που προκαλεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η ιδέα της βίας, εντός ευλόγων ορίων, κατά των νεοναζί. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που προκαλούν οι συμμετάσχοντες στους βανδαλισμούς της Αθήνας τον περασμένο Δεκέμβριο και οι υποστηρικτές τους (όπως λ.χ. το παραπάνω περιοδικό, στο οποίο τα επεισόδια αυτά αναφέρονται ως "εξέγερση"). Είναι αντανακλαστικό, δεν μπορώ να το περιορίσω. Από την άλλη, επιστρέφοντας γρήγορα-γρήγορα στην ασφάλεια της πολιτικής ορθότητας, δεν μπορώ και να αποδεχθώ την απλοϊκότητα που υποδηλώνεται από τον όρο "αντιφασισμός". Όσο κι αν εννοείται ή υπονοείται, ουσιαστικά λείπει η πρόταση. Το όλο ιδεολόγημα μένει στα μισά, αποσπάται από τον -ούτως ή άλλως- ασαφή προορισμό του, χάνεται στην πορεία. Ο φασίστας έχει συγκεκριμένο στόχο και ξέρει και πώς θα τον πετύχει. Ο αντιφασίστας τι κάνει; Του αρκεί να προβάλλεται ως ο εχθρός του φασίστα;

Απότοκος της γενικότερης ημιμάθειας που χαρακτηρίζει παρόμοια κοινωνικά-νεανικά ρεύματα χωρίς γνωστικό, ιδεολογικό, ιστορικό, οικονομολογικό ή φιλοσοφικό υπόβαθρο, το κίνημα των Antifa φαίνεται να αδιαφορεί για τη μελέτη των κοινωνικών προβλημάτων και την ανάλυσή τους. Καταφεύγει στις απλουστεύσεις, στο μηδενισμό, στις μπουνιές με τους νεοναζί, στην κατ' επιλογήν υπεράσπιση των εξ ορισμού αδυνάτων και ...τίποτα. Αυτά. Οι αντι-φασίστες είναι υπέρ τίνος; Της ανοιχτής κοινωνίας; Της αλληλεγγύης; Της ελευθερίας της σκέψης; Της παραγωγικότητας; Της δικαιοσύνης; Δεν νομίζω, ειδικά αν θυμηθώ ξανά τα επεισόδια του Δεκεμβρίου. Κινήματα όπως των Antifa, ακόμη κι αν τους αναγνωρίσει κανείς αγαθές αρχικές προθέσεις, αποδεικνύονται ανίκανα να ξεφύγουν από το μικρο-κοινωνικό τους lifestyle: Μαντήλα, μπύρα και Manu Chao στις παρυφές, μολότοφ στην κορυφή. Είναι καθαρά θέμα του ελάχιστου έως ανύπαρκτου πνευματικού κόπου που τα έχει στηρίξει, όπως και της ψευδεπίγραφης και επιφανειακής επαναστατικότητας που επικαλούνται.

Μ' αυτά και μ' αυτά, αλλά και για να ατονίσει κάπως η μυρωδιά της νομιμοφροσύνης που ενδεχομένως αναδίδουν τα παραπάνω, θα κατέληγα πως ο καθένας καθορίζει τα προσωπικά του διαλείμματα από την αποδοχή της κοινωνίας που ζει και από τη συμμετοχή του σ' αυτήν. Θα ήθελα πολύ να αντιπαραβάλλω τα συναισθήματα που προκαλεί το σύνθημα που είδα στην Ασκληπιού "ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙΣ, ΑΧ ΒΡΕ ΚΟΣΜΕ ΓΥΑΛΙΝΕ" και το ακόμα καλύτερο "ΑΛΗΤΕΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ, ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ" στην Παπανδρέου απέναντι από το Mall, με αυτές, αυτές κι αυτές τις ειδήσεις, αλλά νομίζω πως, τελικά, το πράγμα δεν σηκώνει και περισσότερη ανάλυση. Ακόμη κι αν το χαρακτηρίσει κανείς ημίμετρο, συμβιβασμό, προδοσία, υποκρισία, βλακεία ή όπως αλλιώς, αν θέλει κανείς να είναι πραγματικά συνεπής και ειλικρινής με τον εαυτό του, θα πρέπει τελικά να ξεκινήσει με την παραδοχή πως άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη.

Ο Μπερλουσκόνι, οι δικαστές και οι παπάδες (ή l'asino che vola)

Με την υπ' αρ. 819/09 απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε δεκτή αίτηση που κατέθεσε το 2006 η φινλανδικής καταγωγής Ιταλίδα Σόιλε Λάουτσι, κρίνοντας ότι η ανάρτηση της εικόνας του εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες παραβιάζει αφ΄ενός το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας των μαθητών και αφ΄ετέρου των γονέων να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους.

Η απόφαση αυτή δεν θα έπρεπε να είναι, βέβαια, είδηση, ούτε να χρειάζεται κανείς να καταφεύγει σε παραδείγματα και παραλληλισμούς με ημισελήνους και άλλα τινά σύμβολα αλλοθρήσκων. Θα έπρεπε δηλαδή να είναι παγιωμένη και κοινή πεποίθηση ότι ο κοσμικός χαρακτήρας ενός κράτους δεν ανέχεται οποιαδήποτε θρησκευτική διάκριση.

Η κ. Λάουτσι είχε προσφύγει στα ιταλικά διοικητικά δικαστήρια ήδη από το 2004, χωρίς, φυσικά, να δικαιωθεί. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει, όμως, το αιτιολογικό της απόφασης του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας: Ο σταυρός, έκρινε, είναι σύμβολο της ιταλικής ιστορίας και του ιταλικού πολιτισμού και, ακολούθως, της ιταλικής ταυτότητας, καθώς και σύμβολο των αξιών της ισότητας, της ελευθερίας και ανεκτικότητας, όπως και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους! Έτσι, άλλωστε, είχε ερμηνευθεί το ιταλικό σύνταγμα!

Στην Ιταλία, λοιπόν, χωρίς να υπεισέρχομαι στα υπόλοιπα, σύμβολο του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους είναι ο εσταυρωμένος. Κι αυτό γιατί έτσι λέει το σύνταγμα.

Η χριστιανική θρησκευτική πίστη, ως δόγμα, βασίζεται σε συγκεκριμένα αξιώματα: Ο θεός έχει τριαδική υπόσταση, ο θεός έφτιαξε τον Αδάμ από πηλό κι από το πλευρό του την Εύα, ο θεός είναι πανταχού παρών κ.ο.κ. Ή σου κάνει το πακέτο ως συμβόλαιο και το παίρνεις, ή όχι. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς, το δόγμα είναι εκ του δοκώ, δηλαδή πιστεύω. Ή Αδάμ ή homo sapiens. Ευκολίες τύπου à la carte και Free2Go δεν έχει (κι αν δεν κάνω λάθος, η εκκλησία τις ονομάζει αιρέσεις.). Μόνο που από δικαστές και μάλιστα ανώτατους θα περίμενε κανείς μια περισσότερο οξυμένη ικανότητα να διαφυλάττουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια, αλλά και το κύρος του θεσμού που εκπροσωπούν.

Στα νομικά, βέβαια, η δικαίωση του όρου "επιστήμη" είναι συναπάντημα σπάνιο, περισσότερο απ' ό,τι σε άλλους τομείς της γνώσης. Και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη επιστημονική επάρκεια από τους δικαστές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να πετάξουν στα σκουπίδια το αιτιολογικό της απόφασης του ιταλικού ΣτΕ και να καταλήξουν ουσιαστικά στο ότι, πράγματι, τα θρησκευτικά σύμβολα στις αίθουσες διδασκαλίας, όποια κι αν είναι αυτά, αφ' ενός καταδεικνύουν την επίσημη θέση της πολιτείας υπέρ ενός θρησκεύματος και αφ' ετέρου παραβιάζουν την αρχή της ανεξιθρησκείας και του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα καθ' ημάς, όπως και στις αίθουσες των δικαστηρίων, στα εκλογικά κέντρα, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα αστυνομικά τμήματα, στη Βουλή κ.λπ.

Παρότι αμφιβάλλω αν δικαστές του ελληνικού ΣτΕ θα μπορούσαν να φτάσουν στο σημείο να δεχθούν το σταυρό ως σύμβολο κοσμικότητας (αυτό θα το θεωρήσω ιταλική πατέντα, μέχρι νεωτέρας φυσικά), ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Γ. Καλαμίδας φρόντισε να υποδείξει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να λαμβάνει υπ' όψιν του την άποψη της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών, συμπληρώνοντας δήλωση του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος σε μια έκρηξη χριστιανικής αγάπης (και κοσμικότητας) είπε ότι αυτά είναι λυπηρά φαινόμενα, ότι θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε και ότι "δικαιώματα δεν έχει μόνο η μειονότητα αλλά και η πλειονότητα". Ο δε Άνθιμος αντέδρασε σχετικά ήπια, για Άνθιμος, εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι οι Έλληνες θα πράξουν αυτό που πρέπει.

Επιστρέφοντας στην Ιταλία, εννοείται ότι η αντίδραση του Βατικανού ήταν άμεση. Μίλησαν για αποξένωση της Ιταλίας από τις παραδοσιακές της αξίες, για εξαμερικανισμό της κουλτούρας τους, για τις κολοκύθες του Χάλογουϊν, καταλόγισαν στο Δικαστήριο πρόθεση να "τεθούν εν αμφιβόλω οι ρίζες από τις οποίες βλάστησαν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα" και χαιρέτισαν την άσκηση έφεσης κατά της απόφασης από το ιταλικό κράτος. Επίσης, ο γνωστός για την -στα όρια του μοναχισμού- εγκράτειά του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι, στο ίδιο πνεύμα με τις δηλώσεις Καλαμίδα και των ανωτέρω Αρχιερέων, είπε ότι η απόφαση αυτή δεν σέβεται την πραγματικότητα και ότι ο ίδιος δεν τη θεωρεί δεσμευτική.

Ας σεβαστούν, επομένως, την πραγματικότητα οι Ιταλοί, οι Έλληνες κι όλοι οι υπόλοιποι χριστιανοί Ευρωπαίοι της πλειονότητας κι ας δεχθούν ότι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα γεννήθηκαν από το Χριστιανισμό, ότι ο σταυρός είναι σύμβολο της ανεξιθρησκείας, ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θέλει να τους κάνει αμερικανάκια, ότι ο γάιδαρος πετάει και γενικά ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει ο Σίλβιο στην πρωθυπουργία, ο Πάπας στο Βατικανό, οι δικαστές στις έδρες, τα ποίμνια στους ποιμένες, ο θεός στον ουρανό κι ο σταυρός στις σχολικές αίθουσες.

Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα λοιπόν και όλα αυτά βέβαια, λίγο ή πολύ, έχουν χιλιοειπωθεί. Η ενέργεια όμως αυτή της κ. Λάουτσι να "χτυπήσει" το σύμβολο του Χριστιανισμού στην Ιταλία είναι εξαιρετικά τολμηρή και η επιτυχής μέχρι στιγμής έκβασή της ενισχύει την πίστη ότι θ' απαλλαγούμε σύντομα από κάθε λογής παρασιτιστικής διάθεσης θεσμούς. Απειλές τύπου "δικαιώματα έχει και η πλειονότητα" θα μπορούσαν ίσως να έχουν αποτέλεσμα μερικά χρόνια πριν, πλέον, ανεξαρτήτως του τι πιστεύει κανείς, είναι τόσο συχνά τα παραδείγματα, τόσο αμείλικτη η πραγματικότητα (όπως αυτή), που η ίδια η "πλειονότητα" έχει δώσει το θάρρος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να κάνει το καθήκον του, στον Πρόεδρο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας κ. Δ. Μπράτη να συμφωνεί και, αργά ή γρήγορα σε κάποιον γονιό να ανοίξει το δρόμο και στην Ελλάδα, υποβάλλοντας ένα παρόμοιο αίτημα στο διευθυντή του σχολείου του παιδιού του. Κι εάν η εκκλησία είχε στοιχειώδη αντανακλαστικά επιβίωσης, θα το είχε κάνει ήδη η ίδια.

Αλλά προφανώς, μωραίνει ο Kύριος ον βούλεται απωλέσαι.