Να θες ν' αγιάσεις και να μη σ' αφήνουν

Κύπριος Μεγαλοκαρχαρίας: "Θα αγόραζα τη Marfin αν είχα cash".

Στην αποκάλυψη ότι εάν η κυπριακή εταιρεία "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" είχε την οικονομική ευχέρεια αυτό το διάστημα, θα επεδείκνυε ενδιαφέρον για την εξαγορά του πακέτου του 18,8% που κατέχει το Dubai Financial στην Marfin Popular Bank, εξέφρασε σε δηλώσεις του στο InBusinessNews ο Μεγαλοκαρχαρίας.

Σύμφωνα με το Μεγαλοκαρχαρία, τα εισοδήματα της "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" λόγω των μειωμένων κρατήσεων στα ξενοδοχεία που έχει, αλλά και την επιδείνωση που καταγράφεται στο διεθνές χρηματοοικονομικό περιβάλλον, δεν του επιτρέπουν να κάνει κάτι τέτοιο. «Αν είχα cash σήμερα θα αγόραζα αυτό το ποσοστό, αλλά δυστυχώς το ταμείο είναι μείον», επεσήμανε.

Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ", ο Μεγαλοκαρχαρίας εξέφρασε την ευχή το ποσοστό που κατέχει το εμιράτο του Dubai να περάσει και πάλι σε κυπριακά χέρια. «Θα μου άρεσε να δω αυτή την εξέλιξη ώστε ο Όμιλος να επανακτήσει τον κυπριακό χαρακτήρα του», υπογράμμισε.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του στο InBusinessNews ο Μεγαλοκαρχαρίας είχε τονίσει ότι ο λόγος που δεν τον ενδιαφέρει η συγχώνευση της Ελληνικής Τράπεζας με την Τράπεζα Κύπρου, είναι γιατί θεωρούν πως η Κύπρος πρέπει να έχει δύο μεγάλες Τράπεζες, αφού, σύμφωνα με τον ίδιο, η Marfin Popular ελέω της μετοχικής της σύνθεσης δεν μπορεί να θεωρηθεί εγχώρια τράπεζα. Άρα, σε περίπτωση που το πακέτο της Marfin περάσει σε κυπριακά χέρια, τότε η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ" θα κινήσει τα νήματα για συγχώνευση της Ελληνικής Τράπεζας και της Τράπεζας Κύπρου, στις οποίες κατέχει ποσοστό 25% και 4,5% αντίστοιχα.

Καταλήγοντας, ο Μεγαλοκαρχαρίας εξέφρασε παράπονα για την μερισματική πολιτική των Τραπεζών που είναι μέτοχος η "ΧΟΝΤΡΕΣ ΜΠΙΖΝΕΣ". «Θεωρούμε ιδιαίτερα χαμηλά τα μερίσματα που λάβαμε και εκτιμούμε ότι μπορούσαν και έπρεπε να δώσουν το 50% των κερδών τους και όχι το 20% και 30%», τόνισε.

Για περισσότερες πληροφορίες, εδώ.

Βρε κάτι ξέρει ο Πάσσαρης...

Αβάδιστα

Αλήθεια, την ιδέα την είχα εδώ και καιρό, ήμουν σίγουρος ότι θα είχε εμπορική επιτυχία, αλλά δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να την υποστηρίξω με τη βοήθεια της Αγίας Γραφής!

"Έχεις τάξει στον τάδε Άγιο ή στην τάδε Παναγία και βαριέσαι να πας;

Θες να πας αλλά σου χαλάνε το image οι θεούσες;

Είσαι πολυάσχολη θεούσα και θες να οργανώσεις τα τάματά σου καλύτερα και αποδοτικότερα;

Μην ανησυχείτε! Αναλαμβάνουμε το τάμα σας!

Με δίκτυο έμπιστων συνεργατών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρέχουμε ολοκληρωμένες υπηρεσίες εκπλήρωσης ταμάτων, άμεσα, εχέμυθα και οικονομικά.

Ανανεώστε τώρα την εμπιστοσύνη του Κυρίου στο πρόσωπό σας! Αποκτήστε συμμάχους στην επιδίωξη των στόχων σας! Τώρα μπορείτε να τάζετε όπου και όσο συχνά θέλετε!

Ελάτε να βρούμε μαζί το πακέτο που σας ταιριάζει.

Με την εγγύηση της "StoBoiSas ΑΕ" και της Αγίας Γραφής."

Κι όμως, το Λευιτικόν με είχε προλάβει, όπως διάβασα μεταξύ πολλών άλλων σ' αυτή τη διαφωτιστικότατη ανάρτηση, βοήθειά μας.

Ο προϊστάμενος

Τι κάνεις με ένα τύπο που ξεκινάει τη συζήτηση με μια γνώμη Α, ενώ η δικιά σου είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη Β, και όταν του αποδεικνύεις ότι η Β είναι ορθότερη της Α, σου λέει ότι όχι μόνο εξ αρχής η Β ήταν δικιά του, αλλά και ότι η Α ήταν η δικιά σου;;

Η σπατάλη του χρόνου

Συλώ, όπως βεβηλώνω, λεηλατώ.

Η σημερινή, επομένως, έννοια του ασύλου δεν μπορεί παρά να εννοεί την προστασία από τη βεβήλωση και τη λεηλασία.

Άρα, το να απαγορεύει ο νόμος στο κράτος να παρεμποδίζει τη λεηλασία λόγω ασύλου, είναι, αν μη τι άλλο, ανόητο.

Η θέση της σημερινής Υπουργού Παιδείας ότι το νομικό πλαίσιο περί ασύλου είναι επαρκές, μοιάζει να αγνοεί πλήρως ότι οι νόμοι δεν είναι για να τιμούν παραδόσεις ή νεκρούς, δεν είναι για να καμαρώνουμε που τους φτιάξαμε, δεν είναι για να τους θυμόμαστε στα δικαστήρια, δεν είναι καν για να παραβιάζονται (όπως λέει μια ευρέως αποδεκτή χαζομάρα). Είναι για να εφαρμόζονται και να λύνουν προβλήματα. Αν για οποιοδήποτε λόγο είναι ανεφάρμοστοι, τους πετάμε στα σκουπίδια. Έτσι απλά.

Η όποια δε σύνδεση του αγαθού της ασφάλειας με συμπλεγματικές ιδεοληψίες και στερεότυπα δεν μπορεί παρά να αποτελεί, αν όχι λαϊκισμό και πολιτικαντισμό, τουλάχιστον ελαφρόμυαλη αντίληψη της πραγματικότητας και ανευθυνότητα. Η βία του κράτους, όπως και η βία της επανάστασης, δικαιολογείται είτε απορρίπτεται από τις περιστάσεις υπό τις οποίες ασκείται, δεν δικαιώνεται καν εκ του αποτελέσματος.

Στην περίπτωση αυτή, για παράδειγμα, που οι τίγρεις επιτέθηκαν στο θηριοδαμαστή, δεν μας ενδιαφέρει επί της ουσίας αν τον έστειλαν στον άλλο κόσμο ή απλώς στο νοσοκομείο, ούτε αν οι θεατές τρόμαξαν, ούτε αν οι τίγρεις τιμωρήθηκαν. Αξιολογούμε τις περιστάσεις, κρίνουμε και αποφασίζουμε με ποιόν είμαστε ιδεολογικά (όπως και διαμορφώνουμε, επιβεβαιώνουμε ή αλλάζουμε τη γνώμη μας για το αν πρέπει να υπάρχουν παραστάσεις με ζώα στα τσίρκα). Το αν υπάρχει επαρκές νομικό πλαίσιο που να επιτρέπει τέτοιες παραστάσεις, όπως και να απαγορεύει στις τίγρεις να επιτίθενται στους ανθρώπους, λίγο, νομίζω, μας ενδιαφέρει.

Το Δίκτυο

Είναι τόσες πολλές οι ειδήσεις που επιβεβαιώνουν το πολιτισμικό και διανοητικό χάσμα μεταξύ εκκλησίας και κοινωνίας (ενδεικτικά όποιος έχει χρόνο για χάσιμο μπορεί να ρίξει μια ματιά εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ) που πλέον ή πρέπει κανείς να αφιερώσει ένα blog να τους ξεγυμνώνει καθημερινά και να βγάζει το άχτι του ή να μην ασχοληθεί καθόλου. Το πρώτο, αν και ιδιαίτερα εύκολο και με καθημερινή πληθώρα ύλης, αναλίσκεται σε θεματολογία που από ένα σημείο και μετά βαίνει επαναλαμβανόμενη (υπάρχουν βέβαια κι εξαιρέσεις, όπως το πρόσφατο δημοψήφισμα των Ελβετών για την ανέγερση μιναρέδων, που οφείλω να ομολογήσω ότι μου προκαλεί συναισθήματα ανάμικτα, κάτι σαν το γάμο των ομοφυλοφίλων: Νομικά, στέκει...). Επομένως, καλύτερα να θεωρεί κανείς κάποια πράγματα δεδομένα και να μην ανακυκλώνει τις επιβεβαιώσεις του, γιατί ως γνωστόν το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παππάς.

Σε αντίθεση λοιπόν, με τις θρησκείες, που χρειάζεται να επιστρατεύσουν σελίδες επί σελίδων και τόμους επί τόμων ατελείωτης φλυαρίας για να υποστηρίξουν τις αρλούμπες τους, υπάρχει και μία κατηγορία καλλιτεχνών που πρέπει να πουν ό,τι έχουν να πουν μέσα σε μία εικόνα ή το πολύ τρία καρέ: Οι σκιτσογράφοι. Το γέλιο, εφ' όσον και όταν προκαλείται, είναι αποτέλεσμα και της ευκολίας με την οποία γινόμαστε κοινωνοί της επιτυχίας της προσπάθειας να γίνει το σύνθετο απλό, ή να φωτιστεί μια ιστορία, τις προϋποθέσεις της οποίας ουδέποτε είχαμε φανταστεί. Άλλες φορές μετράει το μήνυμα, άλλες η ίδια η ιδέα της εικόνας, άλλοτε η ιστορία πίσω απ' αυτή κι άλλοτε το σκίτσο καθ' αυτό. Την ελευθερία αυτή επιλογής που έχει ο -καλός- σκιτσογράφος, ώστε να κάνει διαλείμματα από το αστείο με το σοβαρό και από το σοβαρό με το αστείο είναι να τη ζηλεύει κανείς. Φαντάζομαι τέτοιες ελευθερίες είναι κοινά χαρακτηριστικά στις τέχνες, μόνο που ο σκιτσογράφος έχει ακόμα την άνεση της απλότητας της εικόνας, της ελευθεριότητας και της αθυροστομίας, του σχολιασμού της επικαιρότητας, της δυνατότητας απουσίας του κειμένου, της αμεσότητας της εικόνας, της μαζικότητας των αντιτύπων...

Ο Quino μας έχει χαρίσει τη σειρά της Mafalda, η διεθνής απήχηση της οποίας είναι από αυτά τα συναπαντήματα της κοινής αίσθησης χιούμορ των ανθρώπων, των κοινών τους προβλημάτων, των κοινών τους εμπειριών, ακόμη κι αν τους χωρίζουν αποστάσεις, σύνορα, κράτη και πολιτισμοί. Υπάρχει, όμως, κι ένα σκίτσο του Quino, το οποίο είχα απολαύσει τόσο πολύ όταν το είχα πρωτοδεί, που πλέον το έχω πλάσει στη μνήμη μου διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι, ακόμα πιο εύγλωττο και λαμπερό. Ξαναβλέποντάς το, ώστε να το βάλω κι εγώ στις πραγματικές του διαστάσεις, αντιλήφθηκα ότι τελικά με έχει επηρεάσει αρκετά και στον τρόπο που σκέφτομαι, που βλέπω τα πράγματα και τη ζωή εν γένει. Από τη μαζικότητα, λοιπόν, της μετάδοσης του σκίτσου του Quino στο πώς αυτό εκλαμβάνεται και αξιολογείται, σε προσωπικό πια επίπεδο, απ' τον καθένα, το νήμα της διαδρομής ενώνει όχι μόνο τον αποστολέα με τον παραλήπτη του μηνύματος, αλλά και τους παραλήπτες μεταξύ τους, διαμορφώνοντας και εκφράζοντας ανησυχίες μέσω της κοινής αίσθησης του αστείου, του πικρού και του γλυκού.