Παράπλευρες Ανακαλύψεις

Όταν σου λέει κάποιος “Λες πολλά χωρίς να λες τίποτα”, τι εννοεί; Ότι λες πολλά παρ' ό,τι δεν λες τίποτα, ή ότι δεν λες τίποτα παρ' ό,τι λες πολλά;
Ακόμα και η επεξηγηματική αυτή αντιμετάθεση των όρων της εξίσωσης (ή ανίσωσης, που μου θύμισε και μια φίλη μαθηματικός, αδίστακτοι οι μαθηματικοί στη λεξιπλασία ώρες-ώρες) δεν επαρκεί για την επίτευξη του επιθυμητού βαθμού σαφήνειας.

Η αμφισημία αυτή είναι αδυναμία ή δυνατότητα του γραπτού λόγου; Ευτυχώς, τέτοιου είδους ερωτήματα δεν επιδέχονται μιας μόνο ορθής απάντησης και για το λόγο αυτό θα θεωρήσω ότι πρόκειται περί δυνατότητας και όχι αδυναμίας. Ο γραπτός λόγος αντανακλά με μεγαλύτερη ακρίβεια τα συναισθήματα του υποκειμένου. Δίνει τη δυνατότητα -τουλάχιστον στον ικανό και ανήσυχο χειριστή- να διατυπώσει τη σκέψη του χωρίς πίεση χρόνου, να επιλέξει τις σωστές λέξεις, να επινοήσει ενδεχομένως κι άλλες, να πειραματιστεί με τη σύνταξη και τη στίξη, αλλά και του επιτρέπει, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτά που έχει γράψει, να έρθει όσες φορές θέλει στη θέση του αποδέκτη του μηνύματος και να διαμορφώσει τελικά ένα κείμενο που θα συνδυάζει την ακρίβεια στην έκφραση και τη διατύπωση με την αποτελεσματικότητα στη μετάδοση της πληροφορίας.

Το “λες πολλά χωρίς να λες τίποτα”, επίσης, πέραν της παραπάνω προβληματικής ερμηνείας του, τουλάχιστον ως απομονωμένου από το τυχόν υπόλοιπο κείμενο, εκφράζει -και αντίστοιχα προκαλεί- αναλόγως αντίθετα μεταξύ τους συναισθήματα, δεδομένου ότι είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που κάποιος εκλαμβάνει την “είσαι φλύαρος” εκδοχή ως φιλοφρόνηση, όπως και ακόμα λιγότερες αυτές που εκλαμβάνει την αντίθετη εκδοχή ως μομφή (θα πρέπει να είναι πολιτικός ή δικηγόρος και άρα ακατάλληλος ως παράδειγμα αντανάκλασης των μέσων ανθρώπινων αξιών, ενίοτε δε και κοινωνικών συμπεριφορών). Είναι, επομένως, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα έκφραση, περισσότερο ακόμα και από το γνωστό “ήξεις αφίξεις”, καθώς είναι αμφίβολο (ακόμα και στην περίπτωση της προφορικής επικοινωνίας, όπου συμμετέχει ο χρωματισμός και ο τονισμός της φωνής, οι χειρονομίες, οι κινήσεις κ.λπ.) αν είναι δυνατός ο ασφαλής αποκλεισμός του ανεπιθύμητου ενδεχομένου μεταξύ των συνομιλητών. Αν θεωρήσουμε, βέβαια, ότι είναι επιδιωκόμενος αυτός ο αποκλεισμός.

Ο λόγος, άλλωστε, ως αμφίδρομης λειτουργίας μέσο έκφρασης και συλλογιστικής, έχει, όπως και όλα τα υπόλοιπα, εγγενείς αδυναμίες, των οποίων, όμως, η διαχείριση, επομένως και η εκμετάλλευση, εξαρτάται από το χρήστη. Ή και κάποιες φορές, αν βοηθήσει κι η τύχη, από αμφότερους τους συνομιλητές.

Κρίμα το παιδί...

Νομίζω δεν υπάρχει οπαδός του Ολυμπιακού που να μη ζήλεψε τη μεταγραφή Cissé.

Θες για λόγους ουσίας, θες για λόγους εμφάνισης, ο Djibril Cissé έπρεπε να έχει έρθει στον Ολυμπιακό. Θα είχε τις προϋποθέσεις να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας, ο αγαπημένος του Προέδρου, ο αγαπημένος του τύπου, να γίνει κάτι σαν νέος Giovanni, τηρουμένων των αναλογιών. Όχι ότι θα ήταν εύκολο, ίσα-ίσα, αλλά αν έβαζε τα σωστά γκολ στα σωστά ματς με το σωστό τρόπο, δεν θα απείχε πολύ.

Κι όμως, η μοίρα του επεφύλαξε να πάει στο βάζελο. Φυσικά ο ίδιος δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα το τεράστιο λάθος του, αλλά, ακόμα κι αν είναι τελείως χαζός, το Φεβρουάριο, που ο Ολυμπιακός θα είναι πάλι 10-11 βαθμούς μπροστά, ή το πολύ το Μάιο που θα βλέπει τα πυροτεχνήματα να σκάνε πάνω από το Καραϊσκάκη, θα καταλάβει ότι έπρεπε να το είχε ψάξει λίγο καλύτερα το θέμα. Εντάξει, τα φέρνει έτσι η ζωή και οι τραυματισμοί που, παρά την κλάση σου, παίζεις στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά μην το ξεφτιλίσεις τελείως, μην κάνεις τη χειρότερη επιλογή.

Όπως δείχνουν πάντως τα πράγματα, ο Ολυμπιακός ως ομάδα δεν έχει ούτε να ζηλέψει ούτε να φοβηθεί τίποτα. Κι εγώ προσωπικά από τη στιγμή που είδα το Matt να παίζει με διάσειση στα τελευταία λεπτά του τελικού κυπέλλου με την ΑΕΚ και να βάζει το κρισιμότερο γκολ του αγώνα με κεφαλιά στο 90, είμαι σίγουρος ότι το γενικό mentalité θα εξακολουθήσει να είναι εκεί που πρέπει. Εννοείται βέβαια ότι θα έρθουν στραβά αποτελέσματα, εννοείται ότι και φέτος η γκρίνια θα είναι καθημερινή, αλλά, εκτός εξαιρετικού απροόπτου να βγάλει τη χρονιά ο Τιμούρ, ο Ολυμπιακός θα κάνει περίπατο.

Οι του Παναθηναϊκού από τη μεριά τους έχουν ήδη ξεκινήσει τις δηλώσεις και τους λεονταρισμούς στο πλαίσιο της γνωστής χαζοχαρούμενης διάθεσης που τους πιάνει κάθε καλοκαίρι και ελπίζουν ότι θα δουν τον καημένο τον Djibril να βάζει 3 γκολ στο Θρύλο και να τρέχει προς την κερκίδα φιλώντας τη φανέλα. Και καλά κάνουν, βέβαια, αυτό έλειπε να αρχίσουν να κλαίγονται από τώρα, κάθε πράγμα στον καιρό του. Και το πιο αστείο της υπόθεσης είναι ότι υπάρχει πλέον ένας νέος αέρας στους πράσινους, “γυρίσαμε σελίδα και αλλάξαμε νοοτροπία”, “δεν είμαστε αυτοί που ξέρατε”, “η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται”, “η επιστροφή των Τζεντάι”, “ο Ιντιάνα Τζόουνς και η Χαμένη Κιβωτός”, “το Κατσαριδάκι στο Μεξικό” και τέτοια.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Φέτος, θα το δει κι ο Djibril.